استقبال مرادی کرمانی از نام گذاری کوچه ای به نامش - وبلاگ دیور

به گزارش وبلاگ دیور، هوشنگ مرادی کرمانی با قدردانی از اقدام برای نام گذاری چند کوچه و خیابان در تهران به نام او و چند چهره فرهنگی دیگر می گوید: کار بسیار خوبی نموده اند ولو این که عده ای مخالف باشند. او در عین حال تاکید دارد در کتاب هایش زنده است و این ها مثل دورچین غذاست.

به گزارش ایسنا، در ادامه نام گذاری خیابان ها و کوچه ها به نام مشاهیر و چهره های فرهنگی و هنری از جمله نویسندگان، شورای شهر تهران در اقدام اخیرش نام گذاری بعضی از کوچه ها و خیابان های شهر تهران به نام چهره هایی از جمله صمد بهرنگی، مهدی آذریزدی، نجف دریابندری، فهمیه راستکار، مدیا کاشیگر، رضا سیدحسینی، هوشنگ مرادی کرمانی و محمد زهرایی را تصویب نموده است.

هوشنگ مرادی کرمانی، نویسنده پیشکسوت معاصر که مخاطبان کودک و نوجوان بسیاری هم دارد درباره این اقدام و نام گذاری خیابان ها و کوچه های شهر به نام نویسندگان و مشاهیر با شوخی می گوید: در میان این اسامی که در مقابل من هستند، شاید تنها نویسنده زنده هستم؛ جبار باغچه بان، نجف دریابندری، محمد زهرایی و صمد بهرنگی از جهان رفته اند و فقط مرادی کرمانی زنده است و با اجازه دوستانم به نمایندگی از آن ها هم حرف می زنم.

او با بیان این که بعضی تنها وجه تکریم و تجلیل نویسنده را از این اقدام می بینند، می گوید: من این کوچه را ندیده ام و نمی دانم کجاست، مهم نیست، زیرا نمی خواهم بخرم. در کرمان هم یک بلوار عظیم و یک میدان به نام من گذاشته اند و در روستای مان هم یک خیابان به نام من است.

ذات این که سراغ آدم هایی با این موقعیت فرهنگی رفته اند، خوب است. باغچه بان آدم کمی نبود؛ خیلی کار کرد و خیلی سختی کشید. همه این افراد حاصل سختی، رنج، تلاش و تلاش هستند. آن ها بار فرهنگی جامعه را پیش برده اند. اگر نگوییم بیشتر از سربازی که جانش را در راه وطن گذاشته که مردم راحت باشند، به همان انداره قابل احترام و دوست داشتنی هستند.

این افراد شهید فرهنگی هستند. جبار باغچه بان سال ها زندان بود، از بنایی آغاز کرد و گفته بود بچه های کر و لال را هم باسواد می نماید. یا محمد زهرایی چندین نشر زد، نشر های قابل اعتنا، زیرا کار ضعیف و دم دستی منتشر نمی کرد گرچه بعضی به خاطر این که کارهای شان طول می کشید، اذیت شده بودند. زهرایی می گفت حرمت کتاب و نشر را باید نگه داشت. یا صمد بهرنگی طفلکی به دنبال این بود که بچه ها را کتاب خوان کند و از این روستا به آن روستا کتاب می برد.

بهرنگی جزء اولین کسانی بود که راجع به بچه های روستایی و بچه های فرودست و آسیب پذیر جامعه داستان نوشت و دیگران از او یاد گرفتند و به دنبال او رفتند. یا ترجمه های دریابندری خود مبنای درجه یک زبان فارسی هستند، قلم دریابندری قلم شیرین و درستی بود، او گرفتار نثر ترجمه نشد؛ زمانی که ترجمه های او را می خوانیم، آدم فکر می نماید به زبان فارسی می خواند. او و مترجمانی مانند محمد قاضی برای زبان فارسی کار کردند. احترام به این ها خوب است.

مرادی کرمانی در ادامه خاطرنشان می نماید: با این اقدام ما به جامعه به ویژه جامعه کودک و نوجوان ایران یاد می دهیم افراد زیادی بوده اند که با وجود نبود امکانات و تلخی هایی که در زندگی داشته اند تنهایی برای شما کار نموده اند؛ اکثرشان بچه فقیر بودند و از یک فاجعه مالی و بی کسی و تنهایی عبور نموده و به درجه ای در جامعه رسیده اند.

باید به بچه های نسل تازه بگوییم این ها هم حضور دارند. اگر به حق از سربازان وطن تجلیل می گردد، این افراد هم شهدای فرهنگی هستند و کار های بسیاری نموده اند تا چشم و گوش مردم را به موقعیت های فرهنگی کشور باز نمایند. آن ها فرهنگ ایران را روی دوش خود گذاشته و به بسیاری از جا های جهان برده اند.

نکته بعدی این است که مردم می فهمند دولتمردان در جایی که هستند، می توانند تصمیم بگیرند و تصمیم شان را عملی نمایند. درباره خیلی از این افراد در گذشته نمی شد حرف زد؛ مثلا جبار باغچه بان یا صمد بهرنگی. این ها کسانی هستند که بار فرهنگی چهار پنج نسل از جامعه را به دوش داشته اند، در تنهایی و بی کسی و در مصائب زندگی و عقاید سیاسی که داشتند، فرهنگ را بار آورده اند و ضروری است مردم آن ها را بشناسند و حرمت بگذارند. شاید تعدادی تصمیم گرفتند مانند جبار باغچه بان و صمد بهرنگی شوند.

او می افزاید: با توجه به این که نام من هم در بین این اسامی هست، شاید صلاح نباشد تعریف کنم، اما کار بسیار خوبی نموده اند ولو این که عده ای مخالف باشند. البته همواره همین طور بوده است، عده ای خوش شان نمی آید. هرکسی 200 اسم در ذهنش هست و می گوید چرا فلانی نیست و فلانی هست. این نمی گردد. قرار نیست همه را بگویند. دولت مردانی هستند که هم قدرت تصمیم گیری دارند و هم شجاعت بروز افکار خود را دارند و حمایت می نمایند و می گویند این ها را هم ببینید. این چیز کمی نیست. این اقدام باقی صالحات شورای شهر است؛ یعنی در زمانی که بودند و می توانستند کاری بنمایند، انجام دادند.

نویسنده قصه های مجید و شما که غریبه نیستید تأکید می نماید: اگر دفاع می کنم برای شخص خودم نیست، من در کتابم زنده هستم، در عین این که جایزه را دوست دارم و تشویق را دوست دارم باید بگویم این ها دورچین غذای اصلی هستند؛ یک آشپز خوش سلیقه در کنار کباب و ماهی، خیارشور و چند پر سبزی می گذارد تا قشنگش کند، کسی به خاطر دورچین غذا، رستوان نمی رود. اقدامات این چنینی دورچین هستند که کار را برجسته می نمایند. یا مانند قاب عکس می مانند، عکسی را در قالب خوشگل کنده کاری شده می گذارند، اما عکس مهم است.

کار های صمد بهرنگی و حافظ و سعدی است که ماندگار است بی آن که بخواهم آن ها را با هم مقایسه کنم. آن ها در دوره ای که زندگی می کردند، کار های مهمی انجام دادند. غزل حافظ را که می خوانید، لذت می برید، یا شاهنامه را که می خوانید احساس غرور می کنید، تجلیل از این افراد تجلیل از علم و هنر و دانش و فرهنگ و خرد است. مسئولان گذشته از مزد معنوی، با این کار خودشان را ماندگار می نمایند. انگار شما بخواهید در کنار یک آدم مهم بایستید و عکس یادگاری بگیرید.